थियो। तर दुबई जानुभन्दा पहिला देखि नै मलाई यहा फिलिपिन्समा जस्तो रमाईलो गर्न पाईदैन होला सधैं चिन्ताले सताइरहेको थियो सधैकाम काम भन्दा भन्दै दुई बर्ष बिना मस्ति नै बिताउनु पर्ला भन्ने
लागि रहेको थियो। हुन पनि मुस्लिम देशमा नियम कानुन कति कडा हुन्छ भनेर
साउदी तिर गएर आएका मान्छे हरुले भनेका थिए जे होस मेरो मन मिल्ने
३-४ जना साथीहरू पनि यहि क्यारिफोरमा नै काम गर्ने भएका ले म केहि ढुक्क
थिए। फिलिपिन्स मा हुदा मैले १५ बर्ष देखि नै केटा साथि हरु संङग सम्बन्ध राख्दै आएकी थिए । आज १९ बर्ष हुदा सम्म मेरो २ जना केटा साथि हरु संङग सम्बन्ध
गासी सकेको थियो। मेरो घनिस्ट केटा साथि हरु सङग मेरो सबै थोक
चल्दथ्यो जस्तो कोहि पति पत्नि। तेसैले मेरो बेला बेला मा काम
तृस्णा मेट्नको लागि फिलिपिस्मा मा कुनै दुख थिएन।
तर यहा दुबईमा आएपछि १-२महिना सम्म त मैले कुनै केटा मान्छे सङग बोल्न पनि पाएकी थिईन। संगै काम गर्ने
नेपालीहरु कहिले काहि काम बिशेष ले बोल्ने गर्थे नत्र अरुकोहि थिएनन्।
समय बित्दै गयो १ दिन नेटमा यहि लुकेको समाजमा भएका कथा अँग्रेजीमा अनुवाद गरी पढि रहेकी थिए एउटा कथा दिपक थापा ले लेखेको रहेछ जो नेपाली थियो ।।कथा पढदा उ पनि डुबैमा नै बस्ने रहेछ जस्तो लाग्यो। ऊसले
बिना हिचकिचाहट आफ्नो ईमेल आईडि पनि भनेर
लेखेको रहेछ। र केटि साथि हरुखोजि रहेको पनि लेखेको रहेछ। मैले नै चेक
गर्न १ दिन मेल गरे र फोने नम्बर पनि लेख्नभने। मेल को तुरुन्त रिप्लाई आयो र साथ
मा फोन नम्बर पनि। मैले १ दिन फोन गर्ने हिम्मत गरेकि थिए तर १-२ रिङग जदैमा फोन काटिदिए। त्यो दिन
